Tesla wreszcie zakreśliła datę swoich europejskich ambicji dotyczących technologii Full Self-Driving (w trybie nadzorowanym), celując w krajową aprobatę w Holandii w lutym 2026 roku. [6, 19] Ogłoszenie to zwiastuje potencjalny koniec długiej i żmudnej batalii regulacyjnej dla firmy, która przez ponad rok demonstrowała swoją technologię na całym kontynencie. Kluczem do otwarcia rynku UE jest holenderski organ homologacyjny, RDW, który ma wydać pierwsze kluczowe zwolnienie, umożliwiające systemowi poruszanie się po drogach publicznych. [5, 7, 14]
Sednem problemu jest to, że obowiązujące w Europie przepisy, a konkretnie Regulamin ONZ nr 171 dotyczący systemów wspomagania kierowcy poziomu 2 (DCAS), są fundamentalnie niekompatybilne ze sposobem działania FSD. [2, 4] Przepisy te zakazują kluczowych funkcji FSD, takich jak inicjowane przez system zmiany pasa ruchu bez rąk kierowcy na kierownicy. [11] Tesla bez ogródek nazywa te zasady „przestarzałymi”, twierdząc, że zmuszenie FSD do ich przestrzegania paradoksalnie uczyniłoby system mniej bezpiecznym i użytecznym – to twierdzenie firma popiera danymi z ponad 1 miliona kilometrów wewnętrznych testów na drogach UE.
Dlaczego to takie ważne?
Ten holenderski dwukrok to nie tylko kwestia umożliwienia Teslom samodzielnej zmiany pasów ruchu; to kluczowy sprawdzian zdolności Unii Europejskiej do regulowania nowoczesnych systemów opartych na AI. Tesla wykorzystuje specyficzną ścieżkę prawną, „zwolnienie na podstawie art. 39”, zaprojektowane dla nowych technologii, które nie mieszczą się w starych ramach regulacyjnych. [8, 20] Jeśli krajowa aprobata w Holandii stanie się udanym szablonem dla innych członków UE, może to stworzyć precedens dla sposobu, w jaki blok będzie sobie radził z innymi szybko rozwijającymi się technologiami, wymuszając przejście od sztywnych, nakazowych przepisów do bardziej elastycznego, opartego na dowodach podejścia do bezpieczeństwa. Oto niepowstrzymana siła autonomii opartej na danych zderzająca się z dość elastycznym obiektem brukselskiej biurokracji.
