Tesla, Inc. pronkt met de nieuwe handen voor zijn Optimus Gen 3 humanoïde robot, en ze vormen een stille maar veelzeggende sprong voorwaarts in behendigheid. Elke hand beschikt nu over 22 vrijheidsgraden (DoF), een aanzienlijke upgrade ten opzichte van de eerdere 11-DoF-versie en verleidelijk dichtbij de 27 DoF van een menselijke hand. Volgepakt met tactiele sensoren die naar verluidt vier keer gevoeliger zijn dan de vorige iteratie, worden deze handen nu al ingezet in Tesla’s fabriek in Fremont. Daar assembleren ze batterijcellen en hanteren ze delicate bedrading met een angstaanjagende precisie. Het doel is een hand die duurzaam genoeg is voor miljoenen cycli, maar tegelijkertijd betaalbaar genoeg voor massaproductie.
Natuurlijk, aangezien dit een project van Elon Musk is, stopt de ambitie niet bij het bouwen van een betere fabriekswerker. In een recente verklaring verklaarde Musk dat “Optimus de Von Neumann-sonde zal zijn”. Voor de onwetenden: dat is een verwijzing naar de theoretische zelfreplicerende ruimtesonde van natuurkundige John von Neumann, ontworpen om de Melkweg te verkennen door grondstoffen te winnen en exponentieel kopieën van zichzelf te bouwen. Het is een klassieke Musk-zet: onthul een indrukwekkende maar incrementele hardware-update, en vermeld vervolgens terloops dat het een springplank is naar het koloniseren van het universum.
Terwijl Optimus vandaag de dag leert was op te vouwen, voorziet Musks routekaart miljarden van deze bots die eerst het werk op Aarde automatiseren, om vervolgens naar Mars en de asteroïdengordel te worden gestuurd om de infrastructuur voor buitenaardse beschaving te bouwen. De handen zijn een cruciaal stukje van die puzzel. Een robot die een andere robot kan bouwen – van het delven van erts tot het vastdraaien van de laatste schroef – is de aardse voorloper van een machine die hetzelfde kan doen op een verre maan. Het is een plan zo gewaagd dat het grenst aan sciencefiction, maar de engineering vindt plaats voor ieders ogen.
Waarom is dit belangrijk?
Deze ontwikkeling is meer dan alleen een hardware-upgrade; het duidt op een fundamentele ambitie om robotica te verschuiven van automatisering van één taak naar universele, zelfreplicerende arbeid. De behendigheid van de Gen 3-handen is een cruciale stap naar het creëren van een “universele constructeur” – een machine die alles kan bouwen, inclusief zichzelf. Als Tesla de immense uitdaging kan oplossen om een echt universele, zelfreplicerende humanoïde te creëren, zou het niet alleen de fabrieksvloer domineren; het zou de basis leggen voor een schaalbare, buitenaardse industriële basis, waardoor een sciencefictionconcept effectief wordt omgezet in een langetermijnmissie voor het bedrijf.
